در گوشی های من و تو (5)

 

یه دونه ایی، دردونه ایی…

عاشق این جمعه های با تو بودنم…

مرسی که هستی…

درگوشی های من و تو (4)

اپیزودهای زندگی

• امروز صبح خط خطی ِ غمناکِ عاشقانه شدم، این هوای بارونی و ابرهای تودر تو هم مزید برعلت شد و با اینکه کارش امروز کم تر بود اما سالی گذشت تا برگشت خونه و منم که وای به حالی که دلم جورجوری ِ خط خطی شه…
• عصر خواستم بخوابم نشد و همون چند مینی که خوابم برد همه ی عالم و آدم و فک و فامیل ریختند توی خوابم و اونقدر گنگ و مبهم خواب دیدم که همون بهتر که بیدار شدم…
• یه دو ساعتی با یوگی ها یوگا کردیم و حالی بردیم اساسی و کل پریشان حالی هامون رو دادیم به زمین و از لحظه ی اکنون انرژی گرفتیم و رب شیرشاسان رفتم و دنیای برعکس هم حالی داره ها! با دنیا عوض نمی کنم این حرکت های عجیب غریب ِ یوگا رو…
• اخبار هم تاریخ ثبت نام ارشد رو اعلام کرد و چه شود…
• زندگی شاید همین باشه؛ خنده، گریه، غم، شادی، تاریکی، نور، بودن، نبودن،…
• دوستت دارم، همین…

درگوشی های من و تو (3)

 

کلاس ِهیچُم!

امروز دیگه بعد از چند هفته رفتم خرید، و درحین خوشحالی از دیدن ویترین های رنگارنگ و کلی هیجان لوازم خونه وجینگولک های جذاب، یه لوازم تحریر هم یافتم و طبق معمول درس و مشق مدرسه و به یاد ایام، چندتا روان نویس رنگی و دفترچه گرفتم، بلکه به هوای اونا بشینم یه کم بخونم! حالا از من گفتن، اگه من امسال ارشد قبول شدم، شما بیا اسم بلاگم رو هرچی می خوای بذار! نمی شم دیگه! وضعه درس خوندنه خب! پایان نامه کارشناسی هم که رو هواست، مدرک هم نداریم هنوز و کلاً شما ما رو همون دیپلم حساب کن! والا!

وسوسه ی طراحی!

دیشب از بچه های یونی مسیج زد که امسال هم مسابقه طراحی برگزار میشه و واسه اطلاعات بیشتر برم به بلاگ و ازاین حرفها.پارسال که بنا به دلایلی نشد شرکت کنم و بعضی از بچه هایی که شرکت کرده بودند حسابی جوگیر شدند و اعتماد به نفس های زیر صفر با یه مسابقه و یه تشویق خشک و خالی آنچنان صعود کرد که هنوز هم جَوِش باقی مونده و متأسفانه ظرفیت کم بچه ها دلخوری های کم و بیشی رو باقی گذاشت. از همه ی این حرفها گذشته یه کم هوایی شدم و با اینکه زیاد حال و حوصله ی یونی رو ندارم و روزشماری می کنم این پایان نامه ی طلسم شده رو تحویل بدم و الفرار، اما یه کم ته دلم دوست دارم شرکت کنم، دلم برای هیجان و طراحی و شنگول بازی ِ بچه های آی دی تنگ شده، خودمونیم هروقت هرجا وارد می شدیم آنچنان تابلو بودیم که سریع شناسایی می شدیم، و بچه های دانشکده هنرو معماری یه طرف، بچه های شاد و رها و شنگول منگول طراحی صنعتی یه طرف!

هیچ وقت یادم نمیره، ماکت2 داشتیم و نزدیک پایان ترم و هی هرروز کارگاه بودیم و فایبرگلاس کار می کردیم، یه روز خسته و داغون بودم و التماس هرکی کردم نرفت آب بخره واسم، از تشنگی داشتم تلف می شدم و با اعتماد به نفس کامل با روپوش کثیف و دستکش و کلی الیاف که به سروصورتم چسبیده بود رفتم توی ساختمون معماری1 و این بچه های سوسول ِ معماری چنان ازکنارم رد می شدند که انگار جزامی دیدند! یه بارهم از کارگاه ِ چوب داشتم برمی گشتم یه تیکه از لباسم هنوز خاک اره داشت روش و ندیده بودم، توی ایستگاه یه خانمی با یه حال تأسف باری بهم گفت لباسم رو تمیز کنم که یه لحظه خودم احساس کردم از این بچه های شرکت نظافتی شدم!!! و کلی خاطره های تلخ و شیرین که باید سرفرصت همه اش رو بنویسم، هرچند می دونم یادم نمیره!

خلاصه که بدجور حال و هوای اون روزها رو کردم، ببینم اگه کسی پیدا شد گروه تشکیل بدیم، شرکت کنم و آخرین تجربه ی کارگروهی ِ کارشناسی رو تجربه کنم.

ادعای دانایی

اصولاً از اینکه احمق فرض شوم زیاد خوشم نمی آید، حداقل در مسائلی که اطمینان بالایی دارم از اینکه نادان نیستم! و هم چنین از گفتنِ نمی دانم ابایی ندارم و آنقدر برای خودم شخصیت قائل هستم که به جای یک نمی دانم ناقابل آسمان و ریسمان ببافم و آن نمی دانم را به ساعتها وراجی بی محتوا ترجیح می دهم. اما گاهی می شود که مخاطب به عمد تو را نادان فرض می کند و آنچه که می دانی را بارها توضیح می دهد که شاید برای خودش مطلب جا بیفتد! من که دلیلش را نفهمیدم. عمق فاجعه تا کجاست که طرف می داند نزدیک به 9 سال است به طور جدی طراحی می کنم، 4سال هم با دنیایی سر و کله زده ام که فضا سازی و تجسم فرم ها از ابتدایی ترین ملزوماتش بوده، و در واحدهای بسته بندی برای خودم کلی خلاق بودم در ابداع گسترده های بسته بندی و غیره و با همه ی اینها یک خط ِ تای ناقابل یک جعبه ی ساده را می خواهد به من تفهیم کند! و تازه هر از گاهی هم که در نهایت آرامش چند اصطلاح تخصصی برزبان میاورم کمی متعجب می شود و باز به گفتگوی بی محتوایش ادامه می دهد و من اینجور مواقع چه بحثِ کاری باشد و چه سیاست و یا اجتماع و یا حتی روابط ساده ی انسانی، معمولاً اگر چنین مخاطبانی داشته باشم زیاد خودم را زحمت نمی دهم که فریاد بزنم می دانم و یا عقیده ام چیست! بعضی افراد همان بهتر که در ندانم های خود معلق بمانند و من هم آدمی نیستم که برای کسی که این چنین در ادعای دانستن دست و پا می زند تلاش کنم که بداند.

از مادربزرگ خدا بیامرزم به یاد دارم که در مورد دانستن آدم ها این چند بیت را می خواند:

آن‌كس كه بداند و بداند كه بداند… اسب شَرف از گُنبد گردون بِجهاند

آن‌كس كه بداند و نداند كه بداند… بیدار كنیدش كه بَسی خفته نماند

آن‌كس كه نداند و بداند كه نداند… لنگان خَرك خويش به منزل برساند

آن‌كس كه نداند و نداند كه نداند… در جهلِ مُركب اَبَدالدّهر بماند

پ.ن:هر مخاطبی ارزش این را ندارد که بداند تا چه حد می دانم و چگونه می اندیشم، برای هرکسی قدر فهم و ظرفیتش هستم، بیشترش موجبات دردسر را فراهم می کند.والا!

 

توقعات تکنولوژیکی

گفته باشم ها! الان که حالم خوب نیست سر به سرم نذارین ها!

از کلیه ی آشنایان سببی و نسبی ودوستان قدیمی و بچه های نت و گودر و فیس و خلاصه هرکی هست، واسه هدیه ی تولدم توقع دارم ها! امروز آبان شروع شد ها! مک بوک ایر می خوام ها! نشد مک بوک ِ خالی، نشد آی پد، دیگه کم کمش آی فون، خیلی دیگه عجله ای شد مجیک ماوس، نشد آی پادم بد نیست، البته بسته به نوعِ عمیق بودن رابطه داره!

واقعاً که، خب چه جوری پس من رو خوشحال می کنین!؟

چیه؟ تعجب کردین؟ توقعی ندارم که! خوبه مک پرو یا آی مک نخواستم! والا!

پ.ن1: هذیان های گجت گونه… خواسته های تکنولوژیک!

پ.ن2: به بهانه ی معرفی محصول جدید اپل گفتم بگم عشقِ اپلم، این یکی خداییش هذیون نیست!

هذیان!

دو روز تب داشتم و حال ِ خوبی نداشتم، امروز کمی بهترم اما باز هم حالِ خوشی ندارم. کلی میوه و آب میوه و کلا هرچی که درونش میوه باشه خوردم که با این ویروس ناخونده مبارزه کنم چون اصلا آمادگی سرما خوردگی و گیج و منگی را نداشتم اما خب اندکی نصیبم شده و هنوز هم که کامل خوب نشدم و هر لحظه یه کم بی دقتی کنم بدتر می شوم! حالا بماند که دیشب با این وضع بستنی خوشمزه ای نوش جان کردم.کلاً به من بگویند کاری را نکن، هنوز حرفشان تمام نشده انجام می دهم! ریشه هایی از لجبازی درونم هویداست، بین خودمان بماند.

الان هم برای چک میل آمده بودم، گفتم نیم نگاهی هم به اینجا بیاندازم، با هر نفسم تمامی مجاری تنفسی جیزجیز می کند. یه کم بلاگم به سمت نق نوشتی دارد پیش می رود و از این بابت زیاد راضی نیستم، انگار تریبون آزادی شده که هی من بیایم نق بزنم!

حالمان خوب می شود، این بار دیگر باور کن!

کمال ِبودن؛ آسمان صورتی

دنیای کودکی و روزهای طفولیت به نظرم کامل ترین دوره ی زندگی هر آدمی ست، و یا حداقل کامل هم که نباشد، آزادترین و معقول ترینشان است. بچه ها را همه می بوسند، به بچه ها همه می گویند دوستت دارم و راحت هم می گویند! بی هیچ شرمی! قبل از به خواب رفتنش باید لالایی بگویی که آرام بخوابد، بگویی که دوستش داری. خنده هایش نیاز به دلیل ندارد می گویند بچه است دیگر! گریه که می کند نیاز ندارد که پنهان شود و یا بغضش را مواظب باشد که نترکد. نقاشی که می کشد هیچ مهم نیست که قورباغه اش شبیه پلنگ باشد یا آسمانش صورتی! هرچه که احساسش باشد، هرچه که در دنیای اوست همان است، و کسی هم چندان به کارش کاری ندارد مگر والدین منطقی و بی ملاحظه ای که دلشان می خواهد بچه شان در نهایت مقررات و رئالیستی باشد!

با همه ی اینکه خیلی از آدم ها می گویند بچه ها بچه اند! و بی خیال می شوند از تمامی خلاقیت ها، توانایی ها و روابط قوی احساسی و ادراکی که دارند، به نظرم بچه ها آدم هایی هستند تکامل یافته، که هرچه از ازلیت خود دور می شوند دچار دردسرهای اکتسابی آدم بزرگ ها می شوند و از دنیای ناب و بی بدیلشان فاصله می گیرند. این روزها همه حرف از کودک درون می زنند و همراهی اش، و بزرگ ترها را سوق می دهند به سمت بیدار کردن کودک درون واز کودکانی که خیلی راحتتر می توانند کمکشان کنند غافل می شوند و مدام هم شعار می دهند که پیش گیری بهتر از درمان اما همچنان درمان را بهتر از پیش گیری انجام می دهند.

همین دنیای ناب و آزاداندیشانه است که بعضی وقتها فارغ  از همه ی اما و اگرها، بی هیچ ملاحظه ای، خالصانه با بچه ها بازی می کنم! و بازی با موجوداتی که همه ی آدم بزرگ ها یک صدا فقط سکوتشان را طلب می کنند را ترجیح می دهم به گفتمان با آدم هایی که خودشان هم نمی دانند از زندگی چه می خواهند! خودشان به دنبال کودک درون اند و کودکانشان را از درونی ترین لایه های بودنشان دور می کنند.

دنیای این آدم های تکامل یافته، سرمشق خوبی برای خیلی از گرفتاری های دنیای آدم بزرگ هاست.