یه کلام!

در مورد طراحی و درس و مشق تقریباً یاد گرفتم که وقتی ذهن و روح و روانم قاطی پاتی ِ و عالم و آدم باید جوابگو باشند، کاری نکنم و سراغشون نرم چون همه رو خراب می کنم و توی اون حال نتیجه ای حاصل نمی شه، اما هنوز کامل نمی تونم این جور مواقع خودم رو کنترل کنم و نیام و ننویسم که بعداً خودم از آشفتگی هایی که ثبت شده بهم نریزم، خب قبلاً که توی دفترچه می نوشتم کنترلش راحتتر بود اما الان که نصف روزم و شاید بیشتر پای پی سی میگذره یه کم سخته!

واسه همین پست قبلی رو حذف کردم، نه واسه اینکه اشتباه گفتم، واسه اینکه دوستان ِ آشنای این مفلوک باز گیر ندهند چته! مشکل اساسی توی بلاگ نویسی همینه که یکی دوتا که از قضا واسه اینجانب شده سه تا! بدونن که اینا حدیث ِ کیه واقعاٌ ! حالا هی من بگم بی خیال کی گوش میده!  خیلی محترمانه بگم، این یکی اولین و شاید آخرین پستی بود که حذف شد، اینجا اگه گفتم مُردم هم کسی باز میل و مسیج و زنگ نزنه که چته! گرچه که زیاد اهل فضایی نوشتن و سرهم کردن نیستم اما اصلاً شاید خیالاتم بود! بابا جان مملکت که آزادی نمیده! خانواده که تا بگی آخ هزار جور وصله می زنن و سریع می گن عاشقی بددردیه! دوست و آشنا هم که کلاً تو فازهایی به سر می برند که هم شنونده باشی بهتره، گویندگی پیشکش! اینجا هم اگه راحت نباشم پس کجا حرفمو بزنم؟ یه کلام! اونایی که منو میشناسن، یادشون بره منو میشناسن! همین!